Eerste mening over 'Nog één keer feest'

In mijn rubriek 'Wat ik nog wil lezen' had ik het eerder al eens over de schrijfster Liane Moriarty. Ik verzamelde toen enkele werken van haar op mijn tabblad en de naam was dan ook in mijn achterhoofd blijven hangen. Daarom dacht ik er bij één van mijn laatste bibliotheekbezoeken aan om een boek van deze Australische auteur mee te brengen. Mijn oog viel op 'Nog één keer feest'.

Gegevens

Oorspronkelijke titel: The Last Anniversary
Oorspronkelijke uitgever: Pan Macmillan Australia Pty Limited (2005)
Uitgeverij: De Kern (2006)
Vertaling: Anna Livestro
Omslagontwerp: Wil Immink
Omslagillustratie: Getty Images/Peter Beavis
Zetwerk: Het vlakke land, Rotterdam
Pagina's: 348
ISBN: 90 325 1044 4
NUR: 302

Flaptekst

Sophie erft van de tante van een ex-vriendje (!) een huis op Scribbly Gum Island, een eilandje voor de kust van Sydney, en verrast iedereen door er te gaan wonen.
Er is een vreemd soort charme aan het eiland: er is in 1932 een baby gevonden, van wie de ouders spoorloos zijn verdwenen. Dit Baby Munro-mysterie houdt inmiddels hele generaties in de greep, en wordt levend gehouden met rondleidingen in het Munro-huis ('een fluitende ketel op het vuur, een nog warme cake op het aanrecht') en jaarlijks een groot feest (op de dag van de verdwijning). Baby Munro zelf is inmiddels een oude dame en het mysterie is nooit opgelost.
Op het eiland valt Sophie als een blok voor Callum. Even later ontmoet zij ook zijn vrouw... de mooie Grace. Sophie en Grace worden vriendinnen, maar Sophie kan zo nog moeilijker om Callum heen. Grace, die vecht met haar gevoelens voor haar pasgeboren baby, ziet in Sophie de oplossing voor haar probleem. Want zij heeft besloten dat na het jaarlijkse feest niks meer hetzelfde zal zijn... en dat blijkt ook te gelden voor het Baby Munro-mysterie.

Mijn eerste mening

Nog iets meer over de korte inhoud vertellen hoeft niet want in de flaptekst (hierboven) worden al een aantal dingen behoorlijk duidelijk geschetst. Sophie erft totaal onverwacht een huis, maar is eigenlijk wel heel dankbaar om dit gebaar van tante Connie. In de eerste hoofdstukken kom je iets meer te weten over diezelfde tante en gaat Moriarty ook wat dieper in op de vroegere relatie van Sophie met Thomas. Eigenlijk was ik vanaf bladzijde één helemaal mee. Er wordt zowel over het heden als het verleden geschreven, maar de overgangen zijn duidelijk en zeker niet verwarrend. Ik moet zeggen dat ik me opmaak voor een supermooie roman die nog alle kanten uit kan. Wordt het Munro-mysterie uiteindelijk opgelost, wat zal er met Grace gebeuren en vindt Sophie uiteindelijk toch de man van haar leven. Vele vragen die de komende dagen hopelijk opgelost worden!